حضور در المپیک با دوچرخه‌ای که دارم غیرممکن است

ورزش ایران چندان خاطره خوشی از دوچرخه‌سواری در بازی‌های المپیک ندارد. دوچرخه‌سواری با وجود اینکه جزء رشته‌هایی بوده که حضور پررنگی در المپیک‌ها داشته اما همیشه حسرت رسیدن به خط پایان را بر دل دارد. بهترین نتیجه تاریخ دوچرخه‌سواری کشورمان در این بازی‌ها به المپیک 2008 پکن برمی‌گردد که حسین عسکری مقام پنجاه‌ودوم را به دست آورد و توانست از خط پایان بگذرد. دوچرخه‌سواری جاده ایران حالا قرار است برای یازدهمین بار در بازی‌های المپیک شرکت کند. این تیم برخلاف دوره‌های گذشته تنها یک سهمیه کسب کرده و دیگر شانسی برای گرفتن ورودی المپیک توکیو ندارد. این در حالی است که تیم ملی دوچرخه‌سواری جاده طی 10 دوره‌ای که در بازی‌های المپیک حاضر شده، حداقل دو سهمیه و حداکثر هفت ورودی گرفته است. نماینده المپین تیم ملی جاده در این دوره از بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا، سعید صفرزاده است. رکابزنی که در یکی، دو سال اخیر بهترین رکوردها را از خود به جا گذاشته و دو روز پیش در انتخابی تیم ملی نفر اول شد. پیش‌بینی او از المپیک 2020 توکیو گذشتن از خط پایان و قرارگرفتن بین 60 نفر اول مسابقات است. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با مرد برتر جاده‌های ایران پیش از حضور در این بازی‌ها می‌خوانید.

‌دوچرخه‌سواری جزء رشته‌هایی بود که تکلیف نماینده المپیکی آن به‌خاطر شرایط کرونا خیلی دیر مشخص شد. طبیعتا باید روزهای سختی را در این مدت پشت سر گذاشته باشید. بله، همین‌طور است. آمدن کرونا و تعویق یک‌ساله المپیک باعث شد برنامه‌های ما به‌کل تغییر کند و دوباره همه چیز را از صفر شروع کنیم. تا قبل از اینکه کرونا بیاید، چون مسابقات در جریان بود، جایگاه نفرات معلوم بود؛ بنابراین تقریبا مشخص بود چه کسی ملی‌پوش المپیکی شود و نیازی نبود مسابقه انتخابی برگزار شود. اما وقتی کرونا آمد و در همه چیز وقفه افتاد، تعدادی از رقبا پیشینه‌ای را که داشتند، فراموش کردند و گفتند باید مسابقه انتخابی برگزار شود. با توجه به این موضوع فشار زیادی به سرمربی تیم ملی وارد شد تا دوچرخه‌سوار المپیکی را انتخاب کند. ‌تا پیش از این جریانات باز هم شما نفر اول تیم ملی بودید؟ بله، با توجه به مسابقات و تورهایی که نسبت به پروفایل مسیر بازی‌های المپیک داده بودیم، من نفر اول بودم. ‌پس با این اوصاف همه چیز به ضرر شما شد؟ به هر حال یک‌سری از دوستان خواستند از این فرصت استفاده کنند و شانسشان را دوباره برای المپیکی‌شدن امتحان کنند. من هم دوباره از نقطه صفر شروع کردم. اردوی اول خیلی خوب برگزار شد اما چند روز بعد متوجه شدم که کرونا گرفتم. با توجه به این موضوع دو هفته استراحت کردم و وقتی برگشتم کمی دچار افت شده بودم اما این‌طور نبود که از رقبا عقب بیفتم و شرایطمان با هم برابر بود. اردوی آخر هم همین چند روز پیش در مازندران بود. خوشبختانه توانستم آن عقب‌ماندگی را جبران کنم و با فاصله فاحشی در انتخابی نفر اول شوم. ‌چه احساسی از اولین تجربه حضور در بازی‌های المپیک دارید؟ هم احساس هیجان و خوشحالی دارم و هم استرس. تا قبل از اینکه به عنوان نماینده المپیکی تیم انتخاب شوم، 30 درصد نگران بودم اما از زمانی که انتخاب شدم استرسم چند برابر شده است. به هر حال دوچرخه‌سواری رشته‌ای است که هیچ‌وقت نتوانسته آن‌طور که باید نتیجه خوبی در المپیک‌ها بگیرد. در مورد مدال‌گرفتن که اصلا نمی‌شود حرف زد؛ مگر اینکه معجزه‌ای رخ بدهد و ما بتوانیم روی سکو برویم. همه انتظارات باید به نسبت شرایط و موقعیتی که ما در کشورمان داریم، باشد. در المپیک قبلی ما سه نماینده داشتیم که هیچ‌کدام به خط پایان نرسیدند. در این دوره من تنها هستم و همین تنهایی هم برایم نگرانی مضاعف ایجاد می‌کند. اینکه هیچ‌کسی کنارم نیست و همه کارها را باید خودم انجام بدهم. قرار‌گرفتن در بین آن‌همه دوچرخه‌سوار اروپایی قدرتمند واقعا سخت است.‌ به‌هر‌حال باید سعی کنم از الان آن شرایط را برای خودم تجسم کنم که دچار استرس بازدارنده نشوم. ‌فکر می‌کنید بتوانید از خط پایان گذر کنید؟ امیدوارم که همین‌طور شود. ما تنها یک‌بار آن‌هم در بازی‌های المپیک 2008 پکن توانستیم از خط پایان عبور کنیم. من تمام تلاشم این است که در توکیو بین 50 تا 60 نفر مسابقات قرار بگیرم. ‌در مدتی که کرونا بوده، شما اصلا نتوانستید در هیچ رویداد برون‌مرزی‌ای شرکت کنید. این در حالی است که رقبا شرایط بهتری نسبت به شما داشتند. طبیعتا این ‌موضوع هم یکی از سختی‌های کار شماست. بله، درست است که کرونا کل دنیا را درگیر کرده اما رقبا در مقایسه با ما خیلی شرایط بهتری برای تمرین و حضور در مسابقه تدارکاتی داشتند. اگر بخواهیم خودمان را با آسیایی‌ها بسنجیم باید بگویم که آنها بهتر بوده‌اند. متأسفانه مشکل دیگری که ما در این مدت علاوه بر کرونا داشتیم، بحث تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی است که با آن مواجه بودیم. همین عوامل باعث شدند که نتوانیم اردو‌ یا تورنمنت خارجی ببینیم. ‌هیچ تورنمنت خارجی‌ای شرکت نکردید؟ فقط یک‌ماه‌‌ونیم پیش با هزینه شخصی به ترکیه رفتم و در چهار مرحله از مسابقات این کشور پا زدم. ‌چرا با هزینه شخصی؟ فدراسیون در آن مقطع رئیس نداشت. من هم چون از قبل برنامه‌ریزی کرده بودم که برای المپیک آماده شوم باید این سفر را می‌رفتم، برای همین هزینه‌ها را خودم دادم. نمی‌دانم شاید اگر به سرپرست وقت هم می‌گفتم به لحاظ مالی کمک می‌کرد اما چیزی نگفتم. ‌از الان به بعد چطور؛ تورنمنت خارجی نمی‌روید؟ قرار بر این است که باز هم به ترکیه برویم و در چهار مسابقه تک‌مرحله‌ای شرکت کنیم. اگر شرایط مهیا شود واقعا مسابقات خوبی است و در آمادگی‌ام برای حضور در المپیک تأثیرگذار است. ‌در مورد تجهیزات چطور؛ مشکلی ندارید؟ متأسفانه در مورد تجهیزات اصلا وضعیت خوبی نداریم. حضور من در المپیک با این دوچرخه‌ای که الان دارم غیرممکن است. سرمربی تیم ملی مشغول رایزنی با چند شرکت خارجی است که تا قبل از المپیک برایم یک دوچرخه مناسب بیاورند.