این مرد خستگی کادر درمان را به تصویر میکشد
استیو دریک به جای آنکه در دوران همهگیری ویروس کرونا وقتش را پای برنامههای نتفلیکس و هولو تلف کند و یا تمام وقت سرگرم توسعه بازیهای ویدئویی باشد ( کاری که در آن تخصص دارد ) نقاشی میکشد. نقاشیهای آقای دریک خاص است.
شرق - سحر طلوعی: دریک به سی ان ان میگوید وقتی در دوره همهگیری کوید ۱۹عکس یکی از پرستاران را روی جلد یکی از مجلات دیدم، گیرافتادم! همانجا تصمیم گرفتم تلاش این افراد را جایی ثبت کنم. همانجا تصمیم گرفتم آنها را با همه ابزار و وسایلی که به تن و صورت و سر دارند، نقاشی کنم و خستگیشان را، جای ماسکها و رد زخمها را روی صورتشان و … به تصویر بکشم.
استیو دریک ۵۴ ساله است. او پس از نقاشی اولین پروتره که تصویر یک پرستار بود، آن را روی صفحه اینستاگرامش منتشر کرد و بعد از آن ماجرا تازه شروع شد. اغلب کارکنان و کارمندان کادر درمان با دیدن آن پروتره، عکسهایشان را برایش فرستادند؛ عکسهایی که بعد از تعویض هر شیفت کاری و بعد از خستگی فراوان ثبت کرده بودند. علاوه بر آن، دوستان و نزدیکان دریک هم عکسهایی از پرستاران و پزشکان و کارمندانی که ساعتها در مراکز درمانی مشغول نجات جان بیماران بودند، به دست او رساندند.
دریک میگوید نکته مهم این است این عکسها شبیه سلفیهای جذاب و سرگرم کننده معمول نبودند که مثلا از صفحات فیسبوک و غیره انتخاب شده باشند. آن عکسها واقعی بودند، کاملا واقعی بودند و از تجربیات واقعی مردم به دست آمده بودند. دریک بعد از نقاشی هر کدام از چهرهها، آنها را برای صاحبان آن صورتها میفرستد تا در دورهای که امکان ملاقات با هیچکدامشان وجود ندارد، نهایت سپاس و قدردانیاش را از آنها نشان دهد. او همچنین عکسها را در شبکههای مجازی منتشر می کند تا مردم بیشتری آنها را بشناسند. دریک میگوید من با این تصاویر متوجه شدم این پرستارها، پزشکها و به طور کل کادر درمان چه افرادی هستند. بازخورد این کار هم البته برای من شگفتانگیز بود. نه تنها خود اعضای کادر درمان عکسهای بیشتری به دست من میرساندند که مردمی هم گرفتار بیماری کوید ۱۹ بودند و نجات پیدا کرده بودند، عکس پرستارها و پزشکهایی را که آنها را نجات داده بودند، برایم میفرستادند.
دریک میگوید اولین پروتره را که منتشر کردم، درخواستها برای ثبت چهره کادر درمان شروع شد؛ ابتدا از ایتالیا، سپس انگلیس، بعد اسپانیا و نیویورک و ناگهان از سراسر ایالات متحده. از ماه آوریل تا امروز، دریک نزدیک به ۱۰۰ پروتره نقاشی کرده است. هر پروتره تقریبا ۴ تا ۵ ساعت وقت برده است تا کامل شود. دریک صبحهای زود، یا قبل از شام و یا در وقت استراحت ناهار برای این نقاشیها وقت گذاشته است.
او میگوید هیچ کدام از این نقاشیها را به گالریها نداده تا آنها را به نمایش بگذارند. او یک راست آثار نقاشی شده را به دست خود پرستارها و پزشکهایی که سوژه آثارش بوده اند، رسانده است. به همین دلیل وقتی گالری هنری مرکز آلبانی در نیویورک از او آثارش را مطالبه کرده تا آنها را به نمایش بگذارد، هیچ چیزی برای ارائه نداشته است؛ خب من همه آنها را به صاحبانش داده بودم!
دریک درباره خودش میگوید من مردی هستم که نقاشی میکنم گرچه این سوژه غمانگیز است. اما وقتی میبینم مردم حس خوبی از دیدن این آثار دارند، خوشحال میشوم.