شکوه شاعرانگی

بهرام دبیری در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: وقتی خبر فوت کامبیز درمبخش را شنیدم، برخلاف انتظارم - به دلیل ابتلای او به کرونا- شوک بزرگی به من وارد شد! جالب است که چندی پیش به‌طور اتفاقی به عکسی مشترک خودم و کامبیز برخورد کردم که به مناسبت نمایشگاهم در گالری سیحون گرفته شد. به نظرم کامبیز یک آدم شگفت‌انگیز بود که توانایی بی‌پایان داشت، با دستانی قوی در طراحی. خط‌های کاریکاتورهای کامبیز قوی و در عین استواری دارای نرمش بودند. از نظر تکنیکی یکی از درخشان‌ترین - نه‌فقط در ایران، بلکه در جهان- کاریکاتوریست‌هایی بود که من می‌شناختم. کما‌اینکه کارهای او در جوامع هنری معتبر دنیا مورد تحسین قرار گرفته و جوایز بین‌المللی زیادی دریافت کرده است. کامبیز مدتی لابد به دلایل سیاسی از ایران مهاجرت کرد؛ اما همچنان کارهای بزرگی ارائه می‌کرد تا اینکه دوباره به وطن برگشت. اوایل با مزاحمت‌هایی مواجه شد! تا اینکه ۱۰، ۲۰ سال اخیر به آرامش رسید. با وجود تنگناها و مشکلات همچنان ذهن بی‌پایانِ خلاقی داشت؛ به‌طوری‌که در طول روز می‌توانست ۱۰ تا ۲۰ اثر خلق کند به استواری، ریزبینی و ظرافت. در کارها و طراحی‌هایی که تاکنون از کامبیز دیده‌ام، لحظات نفیس و‌گیرا از طنز دیده می‌شود؛ اگرچه وضعیت نابسامان و توصیف‌ناپذیری را به تصویر می‌کشد و شکوه شاعرانگی در کاریکاتورهای او با اشاره به نابسامانی‌ها و نادانی‌ها حس می‌شود. کامبیز همیشه بی‌نظیر بود. حالا که جای خالی او را احساس می‌کنم، خیلی متأسف می‌شوم. روحش شاد.